عمق تنهایی

کورش . ن

_____________

   انگار٬

   در چشمهای همیشه بر راهم-

    نشانی از انتظاری نمانده است!

در –

پیچ و خم هایی به درازای زمان-

با رنجهایی که گویی همیشگی بودند-

و همواره گیشان  تداوم  سکوتی شده بود-

                                      به عمق تنهایی ...

اینک در هزار توی متوَرم سنگینش٬

انگار٬ 

    نشانی از انتظاری نمانده است!

دیوارها٬ باور جدایی نبودند-

و فاصله -

معنای دوری نداشت.

 احساس سخن میگفت و من-

به آنچه احساسم میگفت باور داشتم.

 چنان که -

 رها گشته بودم از بند آرزوهای سرخورده  و-

                            راهِ  بی بازگشت را برگزیده بودم...

و این٬

نهایتی بود برای یقین صبورم.

اما انگار چندیست-

در شکِ قدمهایم-

باوری به سرآغازی دیگر نمانده ست.

لایه های تَرک خوردهً تحمل ا م٬

به  فراموشی فرا می خوانَد م٬

به سیاهچالی که گریزی از آن نیست!

             و من در سکوتی آمیخته با هراس ٬

به عمقِ بی رحم آن می اندیشم .

انگار در باورم دیگر-

                نشانی از انتظاری نمانده است!

آه ..
چه دردناک بود -

هنگامی که در جدال برای مرزهای توهم-
زیبائیهای  موجودیتم  را می باختم-

 و ناتوان از تحمل جسمم٬

 به وهم سرابی در افق خیره می ماندم.

آری.. این دیگر فاصله  بود٬
و این ... فاصله است!

با آنکه دیواری در میان نیست.
پس باید دوری را بپذیرم!

انگار٬

 به احساسم دیگر باوری ندارم .

 و  فکر میکنم ٬

حتی در آشناترین حس بودنم-

 هرگز نشانی از انتظاری نبوده است!

---

کورش. ۱۵ ژانویه ۲۰۱۳ انگلستان